Met vlakslijpen wordt een gladde afwerking op vlakke oppervlakken verkregen. Het is een veelgebruikt schuurbewerkingsproces waarbij een spinnewiel bedekt met ruwe deeltjes (slijpschijf) spanen van metallische of niet-metallische stof van een werkstuk snijdt, waardoor het vlak of glad wordt gemaakt.
Vlakslijpen is de meest voorkomende slijpbewerking. Het is een afwerkingsproces waarbij een roterend schuurwiel wordt gebruikt om het vlakke oppervlak van metalen of niet-metalen materialen glad te maken om ze een meer verfijnd uiterlijk te geven door de oxidelaag en onzuiverheden op werkstukoppervlakken te verwijderen. Dit zal ook een gewenst oppervlak bereiken voor een functioneel doel.
De vlakslijpmachine bestaat uit een slijpschijf, een werkstuk dat bekend staat als een boorkop en een heen en weer bewegende of roterende tafel. De boorkop houdt het materiaal op zijn plaats terwijl er aan gewerkt wordt. Het kan dit op twee manieren doen: ferromagnetische stukken worden op hun plaats gehouden door een magnetische klem, terwijl niet-ferromagnetische en niet-metalen stukken met vacuüm of mechanische middelen op hun plaats worden gehouden. Een machineklem (gemaakt van ferromagnetisch staal of gietijzer) die op de magnetische boorkop is geplaatst, kan worden gebruikt om niet-ferromagnetische werkstukken vast te houden als er alleen een magnetische boorkop beschikbaar is.
Factoren waarmee rekening moet worden gehouden bij het vlakslijpen zijn het materiaal van de slijpschijf en het materiaal van het stuk waarop wordt gewerkt.
Typische werkstukmaterialen zijn onder meer gietijzer en zacht staal. Deze twee materialen hebben de neiging de slijpschijf niet te verstoppen tijdens de verwerking. Andere materialen zijn aluminium, roestvrij staal, messing en sommige kunststoffen. Bij het slijpen bij hoge temperaturen heeft het materiaal de neiging verzwakt te raken en is het meer geneigd te corroderen. Dit kan ook leiden tot verlies van magnetisme in materialen waar dit van toepassing is.
